Francischiello e la malattia del sonno
Francischiello teneva ‘a malatìa d”o suonno. Nun durmeva.
Erano cinche mise ca nun puteva azzeccà ll’uocchie.
‘O ssaccio già chello ca starrate dicenno: ‘stu crestiano avesse ‘a avuto ‘a murì si ‘overamente ‘e ccose steveno accussì.
Ma, pe ddicere ‘a verità, ogne ttanto ‘nu poco rurmeva: ‘nu paro d’ore, o pure tre, quatto, cinche, ma nun se faceva maje ‘na nuttata chiena chiena. Spisso po’, quanno pure durmeva, se scetava tanta ‘e chelli vvote ca ‘o ssuojo nun era arrepusà, ma assumegliava cchiù assaje a ‘nu cummattemiento.
Aveva cercato cunziglio ‘o miereco suojo, e isso ce aveva ditto ca teneva ‘nu virùs, uno ‘e chilli virùs streveze, ca nun se piglia maje nisciuno, e – datose ca teneva ‘a ciorta – era attuccato propetamente a isso.
A esse sanato po’ era ‘nu prubblema ruosso assaje: ‘o fatto passava a pp’isso, ma ‘nzino a che nun passava niente se puteva fa’.
Francischiello teneva pure ‘na mamma ca teneva ‘n’aità: cchiù ‘e sittant’anne.
‘A signora durmeva ‘nu poco meglio ‘e isso, ma però manco durmeva bbuono. Teneva ‘nu suonno lieggio lieggo e pur’essa se scetava spisso.
Cocche ddummeneca era succieso ca ‘a vicchiarella nun heva tenuto nemmanco ‘a forza ‘e i’ a messa, tanto ch’era stracquata, e se ll’era avuta ‘a guardà pe ddint”a televisione.
‘E tutte manere, ‘o tiempo passava e ‘o fatto nun cagnava, e comme fosseno jute a ffernì ‘e ccose, nisciuno ‘o ssapeva.
Franchischiello, sempe cchiù assaje, se senteva ascevolì pe ddint”e ddenocchie, e poco ce mancava ca nu’ scapezzava ca faccia ‘nterra, o che ccoccheruno ‘o purtava pesolo pesolo ‘o spitale.
(Fine d”a parte primma)
Francischiello aveva la malattia del sonno. Non dormiva.
Erano cinque mesi che non riusciva a chiudere gli occhi.
So già cosa direte: questo disgraziato avrebbe dovuto esser crepato da un pezzo se le cose fossero state veramente così.
Ma, a dire il vero, ogni tanto dormiva un pochetto: un paio d’ore, forse tre, quattro, cinque – ma giammai per una notte piena.
E spesso, quand’anche dormiva, si svegliava così tante volte che il suo non era un riposare, ma piuttosto un combattimento.
Aveva chiesto un’opinione al suo medico che gli aveva risposto che s’era un buscato un virus, uno di quei virus così particolari che nessuno li prende mai, ma ch’era toccato proprio a lui in ragione della sua grande fortuna.
Ritornare in salute, poi, era molto complicato: il tutto sarebbe avvenuto in modo spontaneo, ma, finché la guarigione non si verificava, c’era poco da fare.
Francischiello viveva con sua madre, ch’era anziana: infatti aveva più di settant’anni.
La signora dormiva un po’ meglio, ma certamente non bene: il sonno era leggero, e lei pure si svegliava sovente.
Alcune volte, di domenica, era successo che la vecchiettina non aveva avuto nemmeno la forza di andare a messa per via della stanchezza, e perciò aveva dovuto guardarla in televisione.
Il tempo, comunque, seguitava a passare, e le cose non cambiavano di una virgola. Nessuno conosceva, del resto, come la faccenda sarebbe andata avanti.
Francischiello ormai sentiva le ginocchia cedere ed era sul punto di svenire, o magari di essere portato di peso all’ospedale.
(Fine prima parte)
Francischiello’s sleep sickness
Francesco had developed a sleep sickness. He never slumbered.
Never could he sleep a wink in the past five months.
Yes, I know what you are thinking: this poor fellow should have been long dead if such were the state of things.
But, truth to be told, sometimes he managed to scrape together a few hours’ sleep. Not so many, though: maybe a couple or even three, four, five – but he never slept soundly like a log.
In the rare occurrences in which he did repose, he was awoken so many times that one should have had to label those hours more like a toil and struggle, for that matter.
So he went for advice to his doctor, only to be told that he had caught a virus, a very peculiar one, the one virus that you would expect never to catch.
Anyway, in virtue of him being so remarkably lucky, he’d been the chosen one.
Being healed was no easy deal: things woud fix themselves up – they said – but, until that time, nothing could be done.
And what about Francischiello’s mother? Well, she was long in the tooth, being a little over seventy.
But she could sleep a little better than him, although very poorly. Nonetheless, her sleep was frail and she was frequently awoken just like Francischiello.
Some of those Sundays, the old lady – being utterly exhausted – had to give up the intention of attending the mass, and remained home instead, turning the TV on.
Anyway, time elapsed and things stayed the same, and no one knew how they would have turned out to be.
But Francischiello was increasingly on the brink of swooning, and his legs were about to give way. So, more suitably, he was on the verge of falling flat on the floor, only to be forcibly hoisted and ushered to the local hospital.
Francischiello avait une maladie du sommeil. Il ne reussissait pas à s’endormir.
Ça faisait cinq mois qu’il ne serrait pas les yeux.
Bon, je sais déja ce que vous allez dire: ce pauvre garçon aurait dû être mort depuis longtemps si les choses eussent été ainsi.
Mais, à dire la verité, quelquefois il reposait un petit peu: deux heures, peut-être trois ou cinq, mais jamais pour une nuit entière.
Très souvent, même quand il dormait, il se reveillait beaucoup de fois, c’est-à-dire que ses nuits ressemblaient à une lutte.
Il avait demandé conseille à son médicin qui avait répondu qu’il avait attrapé un drôle de virus. Oui, cela ne serait pas arrivé à une personne normale, mais bon, il avait de la chance.
Regagner la santé, d’ailleurs, était effroyablement compliqué: la médecine disait qu’il s’agissait d’un processus spontané, mais jusqu’à la guérison la seule chose qu’on pouvait faire était simplement de croiser les bras.
Franchischiello vivait avec sa mère qui n’était plus toute jeune, puisqu’elle avait plus de soixante-dix années sur ses épaules. Ses nuits étaient un peu meilleures, mais pas optimales: elle dormait d’un sommeil léger, fréquemment interrompu.
En quelques occasions, la veille dame avait dû renoncer à la messe dominicale, tant qu’elle était épuisée, en choisissant en revanche de la regarder à la télé.
Toutefois le temps continuait à s’écouler, la situation ne s’améliorait pas, et personne ne savait comment les choses se seraient développées.
Francischiello, désormais, sentait ses genoux l’abandonner: il était au bord de défaillir ou d’être forcément emmené à l’hôpital.
Francischiello tenía una enfermedad del sueño. No lograba dormir.
Llevaba cinco meses sin cerrar los ojos.
Ya sé lo que vais a decir: este pobrecito habría debido ser muerto hace un montón de tiempo si las cosas fueran realmente así.
Pero, a decir verdad, cada tanto dormía un poco: unas horas, quizás tres o cinco, pero nunca toda la noche.
Y, aunque dormía, se levantaba así tantas veces que su descanso se parecía a una batalla.
Por eso pidió un remedio a su médico. El doctor le contestó que él había cogido un virus muy peculiar, tan raro que habitualmente nadie lo tomaba, pero dichosamente él tenía mucha fortuna.
La curación no era fácil, todavía se habría producido de forma espontánea y, hasta aquel momento, lo único que se podía hacer era cruzar los brazos y esperar.
Francischiello compartía el cuarto con su madre que era bastante añosa y tenía más de setenta años.
Ella reposaba mejor que su hijo, pero de forma claramente insatisfactoria: su sueño era liviano y también se despertaba a menudo.
Y a veces, en algunos domingos, la viejecita no pudo tampoco ir a misa por causa de su extremo casancio y decidió, provisionalmente, seguirla por televisión.
Pero el tiempo continuaba avanzando y nada cambiaba y lo difícil era anticipar cual sería el final.
Francischiello ahora ya se sentía desfallecer y las fuerzas le faltaban. Por eso arriesgaba ser llevado al hospital.